Φέτος τι έγινε με τους... Μανωλάδες;

Δύο Έλληνες ποδοσφαιριστές σε ημιτελικά ευρωπαϊκών διοργανώσεων δεν συναντάς συχνά. Πιθανόν μόνο τότε που ελληνικές ομάδες είχαν καταφέρει να φτάσουν μέχρι εκεί. Σε κάθε περίπτωση, δύο Έλληνες με τέτοια συμμετοχή στις προκρίσεις των ομάδων τους, των ξένων ομάδων τους, ίσως και να μην έχει συμβεί ποτέ ξανά...

Του Θοδωρή Τσούτσου

Ο λόγος για τον Μήτρογλου και τον Μανωλά. Ο δεύτερος μάλιστα, σκόραρε και το γκολ της πρόκρισης της Ρόμα επί ολόκληρης Μπαρτσελόνα. Ο ένας, λοιπόν, επιθετικός, ο άλλος κεντρικός αμυντικός. Για την δεύτερη κατηγορία, γνωρίζουμε ότι έχουμε βαριά βιομηχανία παραγωγής. Για την πρώτη, ας δούμε λίγο τις φετινές ομάδες μας.

Στην ΑΕΚ ο Αραούχο. Στον ΠΑΟΚ ο Πρίγιοβιτς. Στον Ολυμπιακό ο Ανσαριφάρντ και πριν από τον Ανσαριφάρντ ο Μπεν και ο Τζούρτζεβιτς. Και στον Παναθηναϊκό ακόμη, προτού προκύψει ως φουνταριστός ο χαφ Δώνης, ήταν ο Μολίνς. Αλλά και αυτό διδακτικό είναι. Στους υπόλοιπους του πρωταθλήματος; Ο Ατρόμητος με Ντάουντα. Η Ξάνθη με Γέντρισεκ. Ο ΠΑΣ Γιάννινα με Κόντε. Για να πούμε αυτούς που ξεχώρισαν. Ένας Μανιάς μάς έμεινε στον Αστέρα, για τις ομάδες της πρώτης ταχύτητας. Από τις οποίες θα μπορούσε να προκύψει μια παραγωγική διαδικασία.

Επιθετικοί, λοιπόν, γιοκ. Αμυντικοί, όμως; Εκεί η συζήτηση αλλάζει. Ή τουλάχιστον πρέπει να αλλάζει. Ο Μανωλάς είναι εξαιρετική αφορμή για να ασχοληθούμε με το θέμα. Για να τον ξαναφέρουμε πίσω; Όχι βέβαια. Αλλά για να δημιουργήσουμε τους επόμενους. Πάντα το ελληνικό ποδόσφαιρο δημιουργούσε τους επόμενους κεντρικούς αμυντικούς. Σαν μία σκυτάλη που πήγαινε από χέρι σε χέρι.

Από τον Νταμπίζα στον Δέλλα. Από τον Δέλλα στον Κυργιάκο. Από τον Κυργιάκο στον Μόρα. Από τον Μόρα στον Παπασταθόπουλο. Από τον Παπασταθόπουλο στον Κυριάκο Παπαδόπουλο. Από τον Κυριάκο στον Μανωλά. Από τον Μανωλά στον Ρέτσο, από τον Ρέτσο στον Μαυροπάνο. Μέχρι τώρα τελευταία, δηλαδή. Μέχρι την φετινή σεζόν για την ακρίβεια, στη διάρκεια της οποίας οι δύο τελευταίοι έκαναν τη μεταγραφή, σε Γερμανία και Αγγλία, αντίστοιχα.

Το ζητούμενο για το ελληνικό πρωτάθλημα δεν είναι βέβαια το πότε εκείνοι, όσοι δηλαδή αγωνίζονται ακόμη, θα επιστρέψουν σε αυτό. Μακάρι να γίνει. Μακάρι ο Παπαδόπουλος πράγματι κάποια στιγμή πάνω στην "τρέλα του" να φορέσει τη φανέλα του ΠΑΟΚ, όπως λέει ή ο Παπασταθόπουλος να ολοκληρώσει την καριέρα του σε αυτό, όπως κάποτε, όταν έφυγε για την ακρίβεια, είχε πει.

Το ζητούμενο, όμως, είναι το πώς το ελληνικό ποδόσφαιρο θα δημιουργήσει τους επόμενους. Ξέρει να το κάνει, το έχει πια αποδείξει σε διάρκεια χρόνων. Σε αυτό το επίπεδο, λοιπόν, η φετινή σεζόν δεν βοήθησε και πολύ. Οι ομάδες πρώτης γραμμής στήριξαν τις χρονιές τους σε μια διαφορετική φιλοσοφία. Όχι σε εκείνη που δεδομένα πια έχει κατά καιρούς σε όλες, σε άλλες περισσότερο σε άλλες λιγότερο, αποφέρει καρπούς.

Για την ΑΕΚ ο Λαμπρόπουλος προέκυψε στην πορεία και μάλιστα συνέβη αυτό με πολύ εμφατικό τρόπο, επειδή πρόκειται για πολύ καλό ποδοσφαιριστή. Οι προτεραιότητες, όμως, ήταν Τσιγκρίνσκι, Βράνιες, Τσόσιτς. Και πιθανότατα είναι ακόμη. Στον ΠΑΟΚ το δίδυμο Βαρέλα - Κρέσπο δεν "σπάει". Και όταν πήγε να "σπάσει", ήταν για να έρθει ο Μολέδο. Κι αν ερχόταν, δεν θα άλλαζει τίποτα, για τον νεαρό Δημητρίου, που είχε για παράδειγμα ξεχωρίσει στην προετοιμασία.

Στον Ολυμπιακό κι αν έγινε το έλα να δεις φέτος με τους κεντρικούς αμυντικους. Με τον Ρομαό στην αρχή κατά συνθήκη, αργότερα τον Βούκοβιτς που "δεν έκανε", στη συνέχεια τον Μποτία, τον Ένχελς, τον Σισέ. Μόνο κάποια στιγμή εμφανίστηκε ο Νιολάου, σκόραρε στο Καμπ Νου, αλλά δεν είχε συνέχεια. Ήταν τότε που οι αγώνες για το Champions League δεν ήταν σημαντικοί, διότι υπήρχε πρωτάθλημα, για παράδειγμα με τον Πλατανιά.

Μ' αυτά και μ' αυτά, είχε μείνει ένας Κουτρουμπής, μέχρι να φύγει από τον Παναθηναϊκό και μέχρι στην πορεία να "καρφωθούν" στο μυαλό μας Ρισβάνης και Χατζησαΐας, με εξαιρετική χρονιά, αλλά ως δανεικοί. Άρα όχι ως πρώτες επιλογές ομάδων πρώτης ταχύτητας, όπως ο Ολυμπιακός και ο ΠΑΟΚ, αντίστοιχα.

Η φετινή σεζόν, λοιπόν, μπορεί να αφήνει τον Ρέτσο και τον Μαυροπάνο ως παρακαταθήκη για το ελληνικό ποδόσφαιρο, αλλά το ελληνικό πρωτάθλημα δεν "δούλεψε" προς αυτή την κατεύθυνση. Διότι οι ομάδες που το απαρτίζουν και που μπορούν να τού προσφέρουν ποιότητα, είχαν αλλιώς σχεδιάσει τη διαδρομή τους.

Με λίγα λόγια, νέος Μανωλάς δεν υπάρχει. Υπάρχει ο αυθεντικός, που μπορεί να φτάσει ως τον τελικό του Champions League, όπως ο Μήτρογλου στον τελικό του Europa League. Αλλά ο αυθεντικός δεν αποτελεί πια κριτήριο παραγωγής του ελληνικού ποδοσφαίρου. Ό,τι πια πετυχαίνει, είναι δικό του, κυρίως δικό του, αλλά και των ομάδων του.

Αλλά αυτό, όσο και αν χαροποιεί για τα παιδιά του ελληνικού ποδοσφαίρου που πετυχαίνουν σημαντικά πράγματα στην καριέρα τους, δεν αρκεί. Ο Μανωλάς δεν θα "γεννήσει" άλλον Μανωλά, ακόμη και αν το παράδειγμα μοιάζει με εξαίρεση στον κανόνα, λόγω της σπουδαίας καριέρας του θείου του. Οι ομάδες μας πρέπει να "γεννήσουν". Να δημιουργήσουν. Διότι η "βαριά βιομηχανία" κεντρικών αμυντικών δεν βγαίνει σε καλούπια, ούτε μα αυτόματα πιλότο. Χρειάζεται πολλά περισσότερα. Ρωτήστε τον Παπασταθόπουλο πώς προέκυψε για εκείνον όλο αυτό...